Gietasfalt

Gietasfalt is een overvuld mengsel dat zijn stabiliteit ontleent aan een hoge mortelstijfheid. Deze wordt bereikt door toepassing van een harde bitumen en een hoog vulstofgehalte. Vaak wordt bitumen 40/60 voorgeschreven; in de praktijk kiest men ook wel voor een hardere soort, bijvoorbeeld bitumen 20/30.

Gietasfalt kan worden bereid in een normale asfaltmenginstallatie met bepaalde voorzieningen. Vanwege de hoge mortelstijfheid moeten productie en verwerking plaatsvinden bij een relatief hoge temperatuur (220 tot 240°C). Het transport vindt plaats in geïsoleerde roerketels. Omdat het mengsel is gebaseerd op overvulling van het minerale skelet is geen verdichting nodig want de holle ruimte is nihil.

Om de weerstand tegen vervorming te meten wordt met de stempelproef een vorm van indringing bepaald. Afhankelijk van de grootte van het mineraal aggregaat worden de proeven gespecificeerd in NEN-EN 12697-20, -21 of -25 gebruikt.

De verwerking van gietasfalt vindt hoofdzakelijk plaats met de hand (zie Figuur 42). Het materiaal wordt onder andere toegepast voor vloeren, bij aansluitingen op en tussen tramrails, langs schampkanten, voor reparaties van gaten in wegdekken en voor het vullen van gaten van boorkernen. Op brugdekken wordt gietasfalt machinaal verwerkt.

Gietasfalt wordt in Nederland vooral toegepast op industrievloeren en op parkeerdaken, maar vrijwel niet in wegdekken. Dit in tegenstelling tot Duitsland waar het nog veel wordt verwerkt, ook op autosnelwegen. In dat geval gaat het meestal om steenslagrijk gietasfalt met meer dan 40% steen, aangebracht in dunne lagen. Gietasfalt werd in Nederland in het verleden ook veelvuldig toegepast op stalen brugdekken, maar er is een tendens dat beheerders in dit soort situaties eerder kiezen voor slijtlagen. De uitvoerbaarheid, kosten van aanleg, geluidreductie en waterafvoer bij regen zijn redenen waarom gietasfalt het heeft ‘afgelegd’ in Nederland.