Toepassingseisen

Onder het Besluit bodemkwaliteit valt asfalt voor het grootste deel onder de categorie V (vormgegeven bouwstof). Verhardingslagen hebben te lijden van afslijting en desintegratie (vooral ZOAB). Deze afslijting kan bij bepaalde materialen over een gebruiksperiode van tien tot twintig jaar aanzienlijk zijn. Deze aan slijt onderhevige lagen worden als niet-duurzaam vormvast aangemerkt en vallen daarmee in de categorie N (niet-vormgegeven bouwstof).

Er bestaat onder het Besluit bodemkwaliteit een vrijstelling van informatieplicht bij het opnieuw in situ op of in de bodem gebruiken van asfalt in wegverhardingen. De uitzondering in artikel 29 Besluit bodemkwaliteit voor het opnieuw toepassen van niet teerhoudend asfalt of asfaltbeton in wegverhardingen doelt op het asfalt dat wordt gefreesd en opnieuw in situ op dezelfde locatie wordt aangebracht zonder tussenkomst van een asfaltcentrale. Hierbij wordt geen onderscheid gemaakt tussen warm en koud in situ hergebruik. De praktijk heeft geleerd dat asfalt en asfaltbeton normaal gesproken voldoen aan de eisen van het Besluit bodemkwaliteit, tenzij oude teerhoudende lagen aanwezig zijn. In die gevallen worden de samenstellingseisen voor PAK’s overschreden. (Her)gebruik van teerhoudend asfalt is niet meer toegestaan en teerhoudende asfaltgranulaat (TAG) moet apart worden afgevoerd.

Om de teerhoudende delen te identificeren, moet asfalt dat wordt hergebruikt worden onderzocht op basis van CROW-publicatie 210 ‘Richtlijn omgaan met vrijgekomen asfalt’ [55]. In deze publicatie wordt aan de hand van een stappenplan geïnventariseerd of teerhoudende lagen aanwezig zijn (zie ook 4.5.2 en 5.2). Hierbij wordt gekeken naar de leeftijd van de weg (recent asfalt is namelijk teervrij). Zo nodig wordt het asfalt indicatief bemonsterd en wordt eventueel een intensief onderzoek uitgevoerd. Wanneer niet teerhoudend asfalt elders wordt toegepast, dan is een milieuhygiënische verklaring nodig (partijkeuring niet vormgegeven bouwstoffen).