Vlakheid

In de loop van de tijd kan onvlakheid van het wegdek ontstaan door onder meer de volgende oorzaken:

• ongelijkmatige zakking (zetting) van de ondergrond;
• vervorming van de ondergrond of fundering door de verkeersbelasting;
• vervorming van asfaltlagen door de verkeersbelasting;
• sleuven in het wegdek voor kabels en leidingen.

De meeste van deze processen kunnen bij stille wegdekken net zozeer optreden als bij gewoon asfalt, elementen of betonverhardingen. Uitzondering is stil asfalt, waarvan de stille deklagen zelf meestal weinig vervormingsgevoelig zijn. Als de vervormingen echter optreden in dieper gelegen lagen, vervormt de deklaag gewoon mee.

Bij lichte of matige ernst en omvang heeft onvlakheid vooral gevolgen voor het rijcomfort. Pas bij grotere ernst en omvang speelt ook de verkeersveiligheid een rol, evenals trillingshinder in nabijgelegen gebouwen. De meeste onvlakheid lijkt weinig invloed te hebben op het verkeerslawaai voor de omgeving. Uitzondering hierop zijn de scherpe onvlakheden die kunnen optreden bij bijvoorbeeld voegovergangen van viaducten en bruggen of deksels van rioolkolken of putten. Deze kunnen een duidelijk hoorbare piek in het geluidsniveau geven die door de omgeving vaak als hinderlijk wordt ervaren.

In de Standaard RAW Bepalingen [1] zijn eisen opgenomen voor de vlakheid van nieuwe wegdekken. Deze gelden ook voor stille wegdekken. Voor het beheer van wegdekken zijn richtlijnen voor de vlakheid opgenomen in de CROW­-publicatie Wegbeheer [13]. Deze richtlijnen bepalen het einde van de functionele levensduur wat betreft de vlakheid van een wegdek. In zijn prestatiecontracten stelt Rijkswaterstaat ook standaardeisen aan de vlakheid, zowel in de dwars- als langsrichting en zowel voor de toestand bij oplevering als voor de interventiewaarde gedurende de gebruiksperiode.