Keileem
Keileem betreft grond welke tijdens de voorlaatste ijstijd aan de basis van gletsjers is ontstaan, glaciale afzetting. Het bestaat uit een mengsel van lutum, silt, zand, grind, stenen en keien en blokken. De meest voorkomende keileem heeft een zandgehalte van 60 á 70% en wordt aangeduid als zandige klei. Deze grond dient niet verward te worden met leem, omdat het zich gedraagt als een klei en heel sterk gegradeerd is. Een globale indicatie van enkele kenmerkende eigenschappen van keileem is opgenomen in tabel 7.5.1, welke is overgenomen uit .
Verwerking
Voor de verwerking van keileem gelden de volgende aandachtspunten, :
- keileem moet direct na de winning verwerkt worden. Een tijdstermijn is hierbij echter niet aangegeven;
- de keileem moet in lagen van ten hoogste 0,4 m worden aangebracht (voor verdichting);
- het verdichten moet door een bulldozer van ten minste 15 ton worden gedaan. Indien mogelijk, moet er verdichtingsapparatuur worden gebruikt;
- de consistentie-index, Ic, moet op het moment van verwerken ten minste 0,8 bedragen;
- de eisen aan de verdichtingsgraad zijn afhankelijk van de resultaten van een uit te voeren toetsing vak;
- bij matige tot zware regenval moet het werk worden stil gelegd.
Toepasbaarheid
Conform is keileem in principe onder bepaalde voorwaarden toepasbaar als constructieve ophoging aanvulling boven water, CO/VO(zie figuur 7.1.1). Toepassing onder water verdient niet de voorkeur, hoewel het materiaal onder water met succes is toegepast bij de aanleg van de Flevopolders en de Afsluitdijk. Daarnaast is het materiaal toepasbaar in geluidswallen, landschapsarchitectuur en bij stortplaatsen als niet-constructief ophoog- en aanvulmateriaal, boven water, NO(zie figuur 7.1.1). Gezien de onvruchtbaarheid van keileem is het niet toepasbaar als deklaag, D(zie figuur 7.1.1).
Materiaaleisen
Gezien het plastische gedrag van deze grond zijn de materiaaleisen van klei van toepassing. Indien het materiaal niet direct voldoet aan de materiaaleisen is het mogelijk, aan de hand van aanvullende laboratoriumonderzoek en rekenkundige analyses, aan te tonen dat het materiaal wel voldoet aan de onderliggende constructie- en prestatie-eisen.